2024 yılı olimpiyat yılıydı. Biz Türkiye’de neden altın madalya alamadığımızı konuştuk lakin asıl sıkıntı, altın madalya değildi. Bir altın madalya alsak güya Türk sporu kusursuz olacaktı.
Halbuki sorun bambaşka!
Olimpiyatın ardından federasyonlarda başkanlık seçimleri yapıldı. Birçok federasyonda idareler değişti. Yeni, taze federasyon liderleri var fakat bunlar kimi sıkıntıları halledebilecekler mi? Bunların ne kadarı sahiden liyakatla seçildi, ne kadarı üstten torpille seçildi?
Tabii ki birçok ismi yakından tanıyoruz. Ortalarında geçmişin şampiyonları, geçmişin çok başarılı isimleri var. Projelerini ne kadar gerçekleştirebilecek bu isimler? Bunlar bundan sonraki olimpiyatlarda, ondan sonrasında, daha sonrasında ne kadar muvaffakiyet getirebilecek bu spor kollarına? Açıkçası bunları daima merak ediyoruz ve bunların cevapları da yalnızca idarelerin kalitesinde ya da vizyonunda gizli değil. Bunun dışında da yan etkenler var.
Son Paris Olimpiyatları öncesinde çok öykü duyduk. Kimi başarılı sportmenlerin ziyadesiyle sponsorların işlerine koşturmaktan hazırlık yapamadığı ile ilgili olarak. Bu ne kadar hakikat bilmiyorum fakat birtakım atletlerimizin kendi performanslarının çok altında olduğunu hepimiz gördük.
Bu önemli bir sorun… Zira olimpiyat, sportmenlerin ulaşabilecekleri yarışabilecekleri en yüksek platform. Bu platformda yarışırken en yüksek formda olmaları, zinde olmaları, en sağlıklı noktada olmaları gerekir. Lakin birçok başarılı atletimiz, Dünya ve Avrupa şampiyonlukları olan çok büyük başarılara imza atmış atletlerimiz hazır değillerdi. Nasıl olur bu türlü bir şey?
Olimpiyat en çok hazır olmanız gereken noktadır sporda. Bundan sonraki federasyon liderlerine, bundan sonraki olimpiyatlar için şunu söylemek gerekiyor. Programlarını en yanlışsız biçimde yapmaları ve yalnızca sponsorları değil birebir vakitte atletleri da düşünmeleri. Sponsorluk çok kıymetli bir şey. Bunu kimse yadırgayamaz. Sponsorlar olmadan, o para akışı olmadan her işi devlete bırakarak sporda başarılı olmanız güç. Fakat sponsorların da, size para akıtan şirketlerin de aşikâr hudutları olmalı. Zira işin sonunda ana sorun, sportmenlerin büyük muvaffakiyetler elde etmesi, olimpiyatlarda madalya alması.
Şunu söyleyenler var. Türkiye’nin olimpiyat oyunlarındaki madalya ortalaması aslında çok yüksek değil. O vakit bunu da “Hani bir altın madalya alsaymışız bu ortalama yaklaşık olarak yakalanmıştı. Başarısız sayılmazdık” diye yorumlarsak çok büyük düşünce yaşarız. Zira Rusya’nın olmadığı, bakın bunun altını bilhassa çiziyorum, Rusya’nın olmadığı bir olimpiyatta çok daha fazla madalya almanız gerekir. Ülkenin büyüklüğü, ülkenin spor geçmişi bunların hepsini düşündüğümüzde Türkiye, potansiyelinin çok çok altında. Yani, “Bizim burada tahminen toplamda 25-30 madalyalardan bahsetmemiz gerekirdi” diyebilirdik tahminen.
Parayı yanlışsız yerde kullanmıyorsanız bu imkanları Paris’teki üzere maalesef sonuç hüsran oluyor. 2028 Olimpiyatları’nda başarılı olmanın ya da şöyle diyelim kıymetli sayıda madalya almanın yolu yanlışsız planlama, gerçek hazırlık ve atletlerin gerçek vakitte forma girmesi ile mümkün olabilir.